Warunkowanie sprawcze

WARUNKOWANIE SPRAWCZE (INSTRUMENTALNE)

Warunkowanie instrumentalne (ang. operant conditioning) – forma uczenia się. Ze względu na przebieg, między innymi aktywność uczącego się, należy oddzielić od warunkowania klasycznego, w którym uczący się pozostaje bierny.

EDWARD THORNDIKE
Warunkowanie instrumentalne, nazywane też warunkowaniem sprawczym,pierwotnie było badane przez Edwarda L.Thorndike(1874-1949),który obserwował zachowanie kotów starających się wydostać z sporządzanych przez niego skrzynek problemowych. Początkowo koty po raz pierwszy umieszczone w skrzynce problemowej potrzebowały dużo czasu na to,żeby z nich się wydostać. Później, gromadząc doświadczenie, nieadaptacyjne zachowania kotów nieprowadzące do satysfakcjonującego rezultatu były przejawiane coraz rzadziej, a częstość zachowań skutkujących pożądanym wynikiem zwiększała się i zwierze potrzebowało coraz mniej czasu, żeby odnaleźć rozwiązanie. W prawie efektu Thorndike założył, że reakcja wzmocniona osiągnięciem pożądanych skutków podnosi prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia tej reakcji w przyszłości, lecz zachowania prowadzące do niepożądanych konsekwencji zmniejszają prawdopodobieństwo pojawienie się takich zachowań w przyszłości. Precyzyjując, niektóre skutki wzmacniają reakcje, a niektóre je hamują/wygaszają.

SKINNER
 Za twórcę procedur warunkowania instrumentalnego przyjmuje się B.F. Skinner’a, uważał on, że czynnikami najsilniej wpływającymi na zachowanie są jako konsekwencje, czyli to, co następuje bezpośrednio po zachowaniu. Jednak nie był on pierwszym psychologiem, który zwrócił na koncepcję nagród i kar uwagę. Swoją ideę Skinner zapożyczył od Edwarda Thorndike’a, który w swoich eksperymentach nad zwierzętami zwrócił uwagę na prawo efektu. Bazując na wynikach Thornidke’a – Skinner oczyścił je z subiektywnych i nienaukowych spekulacji na temat uczuć, zamiarów czy celów organizmu. Jako radykalny behawiorysta, Skinner odrzucił myślenie o tym, co dzieje się w psychice danego organizmu, ponieważ nie możliwe było to do sprawdzenia podczas obserwacji.


 Więcej na stronie:
http://metodynauczania.pl/warunkowanie-instrumentalne/

Iwan Pawłow

IWAN PAWŁOW

Iwan Pietrowicz Pawłow – rosyjski fizjolog, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny z 1904 roku.

Na podstawie obserwacji zjawiska wydzielania śliny pod wpływem bodźców pokarmowych stworzył pojęcie odruchu warunkowego, które zapoczątkowało nową dziedzinę nauki nazwaną przez Pawłowa fizjologią wyższych czynności nerwowych, zajmującą się różnymi reakcjami organizmów ludzi i zwierząt wynikającymi z procesów nerwowych.

Doświadczenia Pawłowa polegały m.in. na podawaniu zwierzętom pokarmu z równoczesnym sygnałem dźwiękowym w pierwszej fazie eksperymentu, następnie zaś włączano dany sygnał dźwiękowy gdy zwierzę nie było karmione. W ten sposób możliwe stało się ustalenie zasad powstawania odruchów warunkowych, uczenia się danego odruchu przez zwierzę.

Warunkowanie klasyczne

WARUNKOWANIE KLASYCZNE
 
Warunkowanie klasyczne lub warunkowanie pawłowowskie – forma uczenia się. Eksperymenty nad warunkowaniem przeprowadził jako pierwszy Iwan Pawłow.

Stwierdził on, że podanie psu pokarmu do pyska wywołuje u niego wydzielanie śliny. Reakcję tę Pawłow nazwał odruchem lub reakcją bezwarunkową, ponieważ występuje ona bez uczenia się, w sposób niezmienny, utrwalony dziedzicznie; pokarm zaś jest bezwarunkowym bodźcem dla tej reakcji.
Dzięki warunkowaniu klasycznemu można uzyskać reakcję wydzielania śliny na dowolny sygnał obojętny, wystarczy tylko regularnie go powtarzać w towarzystwie bodźca bezwarunkowego.

http://metodynauczania.pl/warunkowanie-klasyczne/